Destek Lütfen!

 Kızımın instagram hesabına katkılarınızı bekleriz efendim. Bir tık, bir takip, beğeni...🙏😉

Link aşağıda👇

https://instagram.com/youhittv?igshid=v89yhginn5w3

https://www.gazetegebze.com.tr/ben-pembeye-inaniyorum-makale,1094.html"BEN PEMBEYE İNANIYORUM"

• 

Aşk ne midir?

Aşk, damlatan musluktaki ha düştü ha düşecek bir su damlasının eğreti duruşu, anlık oluşu gibi bir şeydir. 
Bir göz açıp kapama anında elinizden akıp gider. Ve siz öylece, çaresizce bakıp kalırsınız ardından.

Ten midir ruhu şekillendiren, ruh mudur teni yönlendiren?

Erotik çağrıların en içten tenorudur ten. Binlerce yıldır özgürlüğün diliyle konuşur. Her bakışta, her dokunuşta, her yatakta kendini yeniler. Köleliğe başkaldırır tecavüze uğramadığı sürece. Satılmadığı ve satın alınmadığı sürece bedeli yoktur. Anıların ve anların en büyük yaratıcısıdır ten. Sahipsizliğin sahibidir ten, bizi kendiyle sarıp kuşatan…

Daha bilinmeyen kaç tane hazla buluşacağı belli olmayan ten, belki de ruhun aleti olan masum bir suçludur aslında.

Ten midir ruhu şekillendiren, ruh mudur teni yönlendiren?

Hiç kimse miyim, bilmem ki neyim

Borges, Shakespeare'in kendi içinde aslında hiç kimse olmadığından bahseder. Oyunculuk kariyerinin başlamasının ardında yatan tek neden ise diğer insanların "hiç kimse" olduğunu anlamasınlar diye "başka birisiymiş gibi yapma" alışkanlığını geliştirmesidir, ona göre. Oyunculuk, kaderin Shakespeare için hazırladığı meslektir..."Sahnedekinin başka birisi olduğuna inanırmış gibi yapan bir insan topluluğunun önünde o başka birisiymiş gibi yapan oyuncu'nun mesleğini " Borges, Shakespeare'in oyun yazmaya başlamasını da bu lanetten kurtulmaya çalışmasına bağlıyor. Yeni karakterler yaratarak, değişik kişiliklere bürünüyor ve "gerçekliğin bütün yüzlerini" tüketiyordu

Oyuncu olan, hiç kimse olduğunu saklayan, her gün türlü oyunlar oynayan sadece Shakespeare midir? Her gün, her insan isteyerek ya da istemeyerek türlü oyunların bir parçası olmuyor mu? Patronlarımıza yaranmak, ebeveynlerimizi memnun etmek, arkadaşlarımızla uyum sağlamak, akrabalarımıza, komşularımıza aykırı düşmemek için ufak oyunlar oynamak zorunda kalmıyor muyuz? Ya da bazen kendimizden kaçmak, kendimizi kandırmak, olmak isteyip de olamadığımız insan olabilmek için rol yapmıyor muyuz?

Büyüyünce Ben Anne Olacağım

                               Ceyda’ya

Ben bir zamanlar çocuk olmadım Ceyda

Bebeklerim de olmadı saçlarını tarayacak

Üstelik taranacak saçlarım yoktu

Onlar da çocukluğum gibi darmadağın ve kısacıktı

Öyle uygun görmüştü babam

Oğlan tıraşıyla dolaştım yıllarca

 Erkek Fatma derlerdi bu yüzden

Gülerek geçiştirirdim arkadaşlarımın bu şakalarını

Ben gülerek geçiştirmeyi her acıyı

İlk o yaşlarda öğrendim

Belki  saçlarım uzun olsa bunca şey gelmezdi başıma

Annem, kızım diye kucağına alır,

Saçlarımı tarar, okşar severdi beni

Severdi, değil mi Ceyda

Uçsuz bucaksız yulaf tarlalarına atmazdım o zaman kendimi

Anne diye sarılıp ağlamazdım otlara, canım her yandığında

Mutsuzluğumu koynunda büyütmez

Bu yaşta bile, anne denilince

O yeşil saçlı üvey anne gelmezdi aklıma

Ceyda’m sen benim çocukluğum, yazgımın tesellisisin

Bebeklerinin saçlarını tarayıp onlara ninniler söyledim seni uyuturken

İlk seninle gittim lunaparka, doya doya ip atladım

Koştum sokaklarda deli gibi, top oynadım

Sen büyürken ben çocuklaştım

Bu yüzden iyi anne olamadım

Ama saçlarını daima uzattım

Taradım, ördüm, okşadım, sevdim

Ben seni çok sevdim Ceyda

Bir yulaf tarlasını kendine anne yapmayasın diye

Ben her acıya göğüs gerdim

Bir krematoryum vardı içimde

Gözyaşlarımı odunum yaptım

Anne diye sarıldıkça siz bana

Tuttum o ateşte size patates kızarttım

Ben yaşadığım her gün yandım Ceyda

Dokununca siz bana bir musikar gibi yeniden canlandım

Kulağınıza sevgi dolu şarkılar fısıldadım

Mutlu anneler gibi şişleri elime alıp örgüler örmeye başladım

Bir ters bir düz ilmekler attım, bir ters bir düz gitti hayat

Düşüp düşüp yeniden kalktım

Ben hiç çocuk olamadım Ceyda, ama

Büyüyünce ne olacaksın diyenleri

“Anne olacağım” diye cevapladım

Büyüdükçe siz günden güne

Ben hep bir çocuk olarak kursağımda kaldım

Yutkundum gitmedim

Kustum çıkmadım

Yumru gibi oturdum kendi boğazıma

Ses tellerimde taşıdım o çocuğu yıllarca

İşte bu yüzden çok kırılgandım

İnsan kendine batar mı Ceyda?

Ben kendime saplanan bir bıçaktım

İnsan kendini ölmeye adar mı?

Ben dünyaya ölmesi için gönderilmiş bir adaktım

Affet beni çocuğum, affet beni çocukluğum

Ben yaşamayı başaramadım

İçimdeki o krematoryumda sizi de kendimle yaktım

Şimdi size çok uzaklardan sesleniyorum;

Sarılın bana, sesinizle, kalbinizle sarılın

Canlandırın içimdeki o dev kuşu, o musikarı

Yaşamak istiyorum sizinle, susmasın hayat denen bu şarkı

Söz veriyorum yaşadıkça büyüyeceğim

Söz veriyorum, büyüyünce ben anne olacağım

                                                               24.07.2016

Tanrı ile Konuş/ma

yoksa ben kırk yıldır tutulan bir sevgisizlik orucu muyum
söylesene Tanrım, ben hangi günahın sonucuyum
gülse bir gün yüzüm, kefaretim kaç yıl mutsuzluk eder 
işine karışmak gibi olmasın Tanrım 
dersimi aldım, bu kadar acı yeter

kahrımdan ölmedim çok şükür
ama çağırdım Azrail’i bir kaç defa
sayısız gidiş gelişlerimde gördüm Tanrı’yı 
ve şöyle teşekkür ettim ona;
bize verdiğin intihar yetisi için hamd olsun sana
hişt, çaktırmayın, belki de Tanrı
bu iyi halden artık beni sever

herkesin acısı kendine büyükmüş
ve her acı sahibini kahraman yaparmış kendi gözünde
sen acıdan ölsen de kime ne!
Tanrım, bu kadar işte, duyarsızlaştık acıya 
sahipsiz bırakma bizi, arada bir bak aşağıya

anlaşılmak istiyorum Tanrım ve sevilmek senin tarafından
bu yüzden küçükken oyunlarımda çok insan öldürmüştüm
sen görmüştün ve bana çok gülmüştün
senin güldüğünü bir tek o zaman görmüştüm
Tanrım, üfle ruhundan o insanlar dirilsin
Tanrım söyle Tanrı’na seni bir daha güldürsün