Bu kahpe çağda puşt bir
kaderdir şimdi yaşamak
Yalnızlığımla sarılıyorum
bir ekim sabahına daha
Yaşamak diyorum, yaşamak
Böyle olmamalıydı.
Mutsuzluk sarıyorum dört
bir yanıma
Çirkin yüzlerini
gördükçe insanların
Susuyorum. Anlatmıyorum uzun
uzadıya dertlerimi
Kırıldığım yerden incitiyorum
en masum yanlarımı
Unutmaya çalışıyorum
bana dikte edilen o namussuz kederi
Bir çay daha koyuyorum
yalnızlığıma
Şimdi çayı daha çok
seviyorum
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder