BOYUN EĞİŞİN HİKAYESİ: KADER

Kardeşim yangında öldüğünde konu komşu acımı hafifletmek için mi yoksa gerçekten böyle olduğu için mi “yanarak ölenler cennete giderler, üzülme, o cennetlik” demişlerdi. Bazı kaynaklarca yanarak ölenlerin şehit sayıldığı, dolayısı ile cennetlik oldukları belirtilmekte.


 Peki ya geride kalanlar?


 Kardeşinizi öldüren o alevler her gün yüreğinizi cayır cayır yakarken, siz her gün binlerce kez ölürken sizin yeriniz neresi oluyor ahirettte?


 İşin sırrı levh-i mahfuz ve Lehv-i kalemde!..


  Levh-i-kalem: Üzerine insan kaderinin, olmuş ve olacakların yazılı olduğuna inanılan Tanrısal levhayı; Levh-i- mahfuzu yazan kalem.


 Levh-i mahfuz:  Olmuşların ve olacakların, zamandaki bütün anların ve mekândaki bütün varlıkların, kısacası, her şeyin yazılı bulunduğu bir İlâhî muhafaza levhası; İlahi ilmin aynası, kaderin defteri.


 Kader ha!


 Her daim yoksul ama dürüst insanların oturduğu gece kondu mahallelerinde -yeni deyimiyle varoşlarda-  oturan insanların son sesle huşu içinde dinlediği;  “Her gün isyanım var benim kadere” diyerek ağızlarında sakız yaptığı, “Baştan yaz şu kaderimi, tanrım beni baştan yarat” diyerek bir mevlit kıvamına getirdiği, bunlar ve kader üstüne yazılmış daha nice şarkı ve türküleri dinleyerek, acılarını hafifletmek için kadere hem bir boyun eğiş sergileyip, hem de kendilerini jiletleyerek, kendilerine acı çektirerek kadere isyan eden insanlar topluluğunun sayısı hiç de az değildir.


  Bir taraf çekilen acıları dayanılır kılmak için kadere boyun eğerken, bir taraf şarkılara  türkülere sığınıp içerek, kendini jiletleyerek, intihara teşebbüs ederek acısını hafifletmeyi deniyor. Acıyı en uç boyutlarda yaşayanlar ya da başka bir tabirle acıya katlanamayanlar ise hastanelere, tımarhanelere yatırılıp, ağrı kesicilerle, uyuşturucularla acılarının hafifletilmesini bekliyor.


 Kistik Fibrozis hastalığına sahip olan Amerikalı performans sanatçısı Bob Flanagal ise hastalığı yüzünden o kadar acı çekiyordur ki, acı ile hastalığını eğitmeyi deneyerek,  gösterilerinde sergilediği penisine çivi çakmak gibi üst düzey mazoşist davranışlar sergilemiştir. Sahnede yaptıkları normal insanlar için tahammül edilemez ve korkunç gelse de, o küçük yaşlarda yaşamak zorunda kaldığı hastalığından dolayı acı kelimesinin anlamını hepimizden iyi biliyordu. Onun çektiği fiziksel ve ruhsal acılar onda insanları acıyla yüzyüze getirme isteği uyandırmıştı. Müslüm baba eşliğinde kendini jiletleyenler onu görseler “herif uçmuş” derler, ama sözün bittiği yerde kendini acı ile ifade etmekle, acıya söz kazandırmak arasında pek bir fark yoktur.


 Kadere tekrar dönecek olursak; kendini salt kaderin kollarına bırakmış biri, Müslüm baba eşliğinde kendini jiletleyen biri ya da gösterilerinde penisine çivi çakan Bob Flanagal arasında hiçbir fark yoktur. Hepsinin amacı aynıdır, çekilen acıyı hafifletmek.  

HANGİ AŞK DOLDURABİLİR DOSTLUĞUN YERİNİ?

                                   

Geceleri korkuyla karşılamak yoktu artık ve tedirgin, yorgun, umutsuz sabahlara uyanmak geride kalmıştı.

Gözgöze gelmeden de sevebilmek sır olmaktan çıkmıştı artık. Ne bir aşkı kaybetmeye ne de yenisini bulmaya gösterilen gayreti göstermiyorduk hiçbirimiz.

Hayatlarımızın müşkül hikâyelerini değiştik önce, define aramayı çoktan bırakmış birbirimizde bulduğumuz cevherleri farkına varıyorduk.

İlk görüşte aşkın büyüsü uzaklaşıyordu tarihimizden, bir yanıp bir sönen deniz feneri gibi seslerimiz yalnız olmadığımızın sinyallerini veriyordu. Yalnız değildik artık biz.

Sadece arkadaş olduğumuzu ezberleyerek unutmaya başladık bazen, bazen dostluğun derin sularında yüzdük.

Aşina olmanın çeşitli anlamlarını yaşıyorduk her gece, her gece hasretle bekliyorduk birbirimizi.

Bir yangında kurtarılacak ilk’lere sahip olmanın telaşını taşıyordu kalplerimiz.

Onsuz yapamayacağımız geceler vardı artık, başka kimse ile paylaşamayacağımız mevzularımız bir de…

Derin bir sevdanın alışık izlerini taşısa da özlemlerimiz, oturtmuştuk adını; dosttuk biz.

Hayatlarımıza başka biri girse eksilmeyecek, biri gitse artmayacak bir beraberliğin eşiğinde oturuyorduk kalp kalbe.

 Dışımızda unutulanlar, içimizde unutmak istediklerimiz, biz hep içiçeydik 

Her gece bizbizeydik

AH BU YALNIZLIK!

Ufacık bir çocuksanız ve karanlıktan,  gök gürültüsünden korktuğunuzda sarılacak anne babanız yoksa yanınızda, dışarı çıkıp çakan şimşeklere meydan okumaktan başka şansınız kalmıyor. Üstünüze yıldırım düşeceğini bile bile üstelik… 

Gözlerimi açıyorum, her taraf zifiri karanlık.

Eminim bu bir kâbus değil, çünkü kâbus bile bu kadar karanlık olamaz.

Kaç saattir burada, bu şekilde yattığımı bilemiyorum. Bir an belimin kopmuş olduğu hissine kapılıyorum, belden aşağı yanım yok olmuş sanki. Kıpırdamaya çalışıyorum ama mümkün değil, öylesine acı çekiyorum ki kıpırtısız bir şekilde karanlığa dikiyorum gözlerimi. Ürkütüyor beni karanlık.

Bir an çocukluğum geliyor aklıma. Çok korkardım o zaman karanlıktan. Özellikle de yağmurlu günlerde şimşek çakarken. Annemin yanına gidip korkularımı dile getirmek, beni sakinleştirmesini istemek arzusu duyardım ama hiçbir zaman yapamazdım. Çünkü annem çocukça korkulara anlayış gösterecek duyarlılıkta bir kadın değildi. O yaşlarda öğrenmiştim yalnızlığı, korkularımla yalnız başa çıkmayı. Korkularımla başa çıkmanın kendimce bir yolunu bulup perdeyi aralayarak her şimşek çakışta etrafın nasıl da aydınlandığını görmeyi  eğlenceli bir oyun hale getirmiştim kendimce. Zamanla bu oyun hoşuma da gitmeye başlamıştı. Her tarafın bir anda aydınlanması müthiş bir haz veriyordu. Şimşeğin çıkardığı o korkunç sesi ise Allah’ın insanlara kükremesi, varlığını bu şekilde fark ettirmek istemesi olarak düşünüyordum. Ben daha çocuktum, Allah’ı kızdıracak bir şeyler yapmış olamazdım. Komşuların bahçesinden erik çalmak ve annemin bazı sözlerini dinlemeyip yaptığım yaramazlıklar dışında günahım yoktu. Allah bunun için bana kızmış, kükremiş olamazdı elbette. O yüzden bu kükremeyi kendi üstüme alınmayıp korkularımı böylece yenmiştim. Hatta bazı yağmurlu gecelerde şimşek çakarken saklıca dışarı çıkıp o müthiş anı izlediğim bile oluyordu.

O zamandan bu geceye kadar ilk kez karanlıktan korkmuştum. Duyduğum bu korkuya anlam veremiyordum. Bir kâbus görerek mi uyandım, onun mu etkisiyle böyle korkuyorum diye düşündüm ama ne bir rüya ne de kâbus görmüştüm. Sadece belimdeki acı ile uyanmıştım. Baktığım karanlık büyüdükçe büyüyor beni içine çekiyordu. Böyle korkular duyan kadınların kolunu uzatıp yanındaki adamı uyandırması, onun ışığı yakarak ve sarılıp sakinleştirerek korkularını gidermesini belki de ilk kez kıskandım. Gurur duyduğum yalnızlığım bu gece canımı acıtmaya başladı. Ah, keşke kalkıp ışığı yakacak biri olsaydı yanımda!

Sonra yan odada yatan kızım geldi aklıma, ona seslenmek istedim ama çenem kilitlenmiş gibi.  Bana ait olmadığına yemin edebileceğim hırıltıdan başka ses çıkaramadım ağzımdan. Bir anda ayakucumda şarjda takılı telefonumu anımsadım. Belki kendimi zorlayabilirsem ona ulaşabilir, kızımı arayarak uyandırabilirim diye düşündüm. Belimdeki acı dayanılmaz bir hal alıyordu kıpırdamaya çalıştıkça. Bütün gücümü toplayarak, çektiğim acıyı duyumsamamak için başka şeyler düşünerek, yatakta sürünerek telefonuma ulaştım. Tam kızımın numarasını çevirecekken, ona bunu yapmaya hakkım olmadığını düşündüm. Yan odada yatan annesinin telefonla aramasının ardında ciddi bir sorun olacağını düşünüp korkacak, hem sabah işe gidecek, uykusu bölünsün, uykusuz kalmasın istedim. Rehberime baktım konuşacak, korkumu bana unutturacak bir isim aradım ama kimseyi arayamadım. Kimseyi o kadar yakın görmedim kendime. Telefonun el feneri olduğunu hatırlayıp onu açarak karanlığı bir nebze de olsa aydınlattım Korkum biraz da  olsa azaldı. Belimdeki acı hala dayanılmaz. Bu acıyla sabahı edemeyeceğimi biliyorum. Var gücümle kendimi zorlayarak, sürüne sürüne kalktım yataktan. Duvardan tutunarak önce ışığı açtım ve sonra el feneri yardımı ile salona gidip oranın ışığını açtım. İlaçlarıma ulaşınca zafer kazanmışçasına mutlu oldum. Ağrı kesici, kas gevşetici ilacımı ve belime sürmem gereken jeli alıp gene duvara tutuna tutuna mutfağa gidip su alarak ilaçlarımı içtim. Jeli de sürdükten sonra tekrar odama döndüm. Bu sefer ışığı kapatmadan yatağıma girip ve uzun süren düşüncelerin ardından uykuya daldım.

AŞK BiR iKTiDAR SAVAŞI MIDIR YOKSA?

Annemim sözünden hiç çıkmazdım ufakken. Beni döver diye korktuğumdan, beni tuvalete kapatmasından ya da dışarı atarak eve girme cezası vermesinden dolayı değil. Beni artık sevmeyeceğinden korkardım. O zamanlar kâbusların en büyüğü buydu benim için. Yaramazlık yaptığımda annemin gözlerinde gördüğüm birkaç dakikalık o soğuk bakış nasıl da içimi ürpertirdi. Yalnızlık duygusuna kapılırdım hemen. Babamın bizi zaten sevmediği kanısına kapılmış, beni tek sevenin annem olduğunu düşünerek onun sevgisini kaybetmekten korkar olmuştum. Yaramazlık yaptığımda çoğu zaman başımı öne eğer, annemle göz göze gelmemeyi seçerdim bu yüzden.

Sevmediğim insanlara kafa tutmak kolaydı hayat boyu ama sevdiğim birinin soğuk bir bakışı ya da sözü beni yerle bir ederdi. Hep sevdiğim o kişiyi kaybetme korkusuna kapılıp içten içe yalnızlık duygusuna bürünürdüm.

Hayat benim için tersten işledi. Yaşıtlarım okula giderken, sokaklarda koşup oynarken, belli bir yaştan sonra sevgilileri ile el ele dolaşırken ben evde iki çocuğuma bakıp büyütmek zorundaydım. Bunların hiç birini zamanında yaşayamadım.

37 yaşından sonra bu özgürlüğümü kazandım. Sevgililerim oldu, uğruna ölümü göze alacak kadar sevdiklerimdi onlar.  Ağızlarından çıkan her kelimeyi tartıp düşündüğüm, onları incitip üzmekten korktuğum, ufak bir göz kırpışlarında telaşa kapıldığım, sevgilerinden yoksun kalmaktan korktuğum… Öylesine söylenmiş bir sözü bile saatlerce hatta günlerce kafamın içinden geçirdiğim, olumlu olumsuz anlamlar çıkarıp kendimi suçladığım zamanlar oldu. Onun gözlerinden akıveren ilgisiz bir bakış içime küçük zehirli oklar gibi saplandı daima. Sonra üzerimizdeki en büyük iktidarı sevginin ve aşkın kurduğunu fark ettim. Kendimi suçlamaktan vazgeçtiğim, sevgi’li’siz de yaşayacağımı anladığımda, onların bana yaptıkları zulmü, sevgiye açlığımı nasıl da suistimal ettiğini gördüm ve terk ettim onları.

Terk etmek de terk edilmekle aynı etkiyi yaratıyordu toplumca. Açıklama yapmaktan kaçındım, derdimi anlatamadım, utandım, yerlere yapışarak ağladım. Bana böylesine acı çektirme gücünü başkasına nasıl verebilmiştim, uzun uzun sorguladım. Neden bir ilşkinin bitmesi, istemediğin, mutlu olmadığın, yok sayıldığın biriyle yaşamak zorunda olasın ki? Neden biten bir ilişkinin ardından suçlu senmişçesine bir kedi yavrusu gibi kaçıp saklanma gereği duyasın ki?

Sonra bunlarla savaşmayı da başardım. Söylenenleri yok saymayı, yalnızlığından yararlanmaya kalkışan kirli bakışları görmemeyi, kendimi yalnız ve sevgisizken de var edebilmeyi… Aşkın büyüsüne kapılan kadının, erkeğin kendi üstünde bir iktidar kurmaya çalıştığını da işte o zamanlar fark ettim. Evet, erkekler tarafından aşk bir iktidar savaşıydı daima ve ben bu savaştan geri çekilmeyi tercih ettim.

Aşık olduğunuz zaman bütün savunma mekanizmanızın stop düğmesine basıveriyorsunuz ve birileri sizinle kedinin fareyle oynadığı gibi oynamaya başlıyor. Bu mudur aşk?
Yoksa kendimizi çıplak, savunmasız, silahsız ruhumuzla önüne koyuverdiğimizde bizi düşman gibi karşılamayıp –sevgilimiz, kocamız, her kim ise- sevgisiyle sarıp sarmalayan mıdır?

Neden bizi üzüp inciten, varlığımızı değersizleştiren insanlara âşık oluruz? İçimizin kuyusuna düşüp de boğulmayan biri ile daha mutlu olabiliriz oysa. Peki, onu nasıl tanıyacağız? Gördüğümüzde onun o olduğunu anlayabilecek miyiz?


Herkes herkese âşık olabilir nihayetinde. Ne mutlu doğru insanı bulabilene, bulamayanlar ise gücü yeten yetene…

BİR ÖMRÜN ÖZETİ

    Kıçımıza şaplağı yiyerek doğduğumuz o ilk an.  Annemiz ve bizim için bitmeyen geceler. Her ağlamada süt vermeler, kucağa almalar, sallamalar… Acaba gazı mı var şüphesi, bir yeri mi ağrıyor endişesi. Kucaktan kucağa, sevilerek geçirilen bebeklik evresi. Anlamaya çalışan, soran gözlerle bakılarak geçirilen iki yıl. Konuşma çabası, yeni kelimeler öğrenme hevesi, büyükler tarafından sevgiyle karşılanan, gülünen, yanlış kurulan cümlelerin hoş edası…

    Okul denen hapishanenin açılış günü... Yeni ayakkabı, çanta ve önlükle ilk okul heyecanı. Sınıf atladıkça yaşanan karşılıklı heyecanlar, çıkan ilk ergenlik sivilceleriyle birlikte aile hegemonyasına baş kaldırmalar. Yaşanan ilk platonik aşklar. Ellerin titrediği, yüzlerin kızardığı bakışmalar. Kalbin pır pır atma zamanları, el ele dolaşma anları. Bunalıma sahip olma hakkı, asilik dönemi, bireyselliği elde etme savaşı. Aileye başkaldırma; ilk yalanlar, saklı içilen biralar, kaçamak tüttürülen sigaralar…

    Biz büyüdükçe büyüyen gelecek kaygıları. Adam olunup olunamayacağına karar verilen o büyük sınav. Politik düşüncelere akıl yormalar, idealler,ideolojiler, ne üdüğü belirsiz olan şeyler uğruna göze alınan fedakârlıklar.  Genç kızlıktan kadınlığa atılan  adımla birey olma kavramı arasında pişirilen yemekler. Evlenecek helal süt emmiş kız bulma arayışları…

    Diğer taraftan gayri resmi eğitimlilerin kahve köşelerinde memleketi kurtarma tartışmaları. 68 kuşağına özentilerinin özeti, kurumların işlerini görmediğini bilme erdemine ulaşma başarısı. Vakit geçirme mantığı ile bir araya gelinip,  başka özgürlüklere terfi etmeyi isteme hastalıkları. Büyüme hacmine kapılarak para kazanma arzusuyla iş bulma girişimlerinde karşılarındaki varlığa yaranma çabaları.

    Kurulan yuvalar. Mantık zincirinde zorla sürdürülen evlilikler. İhanetler. Boşanmalar. Kaybolmaya başlayan hayatlar. Yapmak istedikleriyle değil yapabildikleriyle yetinme antrenmanları.  Güçsüzlük. Yorgunluk. Yılgınlık.

    Yola çıkarken seni başarılar diyarına götürecek, sana çok büyük mutluluklar vaat eden ideallerin yerle bir oluşunu umutsuzca izlemenin acısı. Her şeye rağmen yaşama tutunma çabası.  Kaçamak mutluluklar, sigara, alkol, seks, üçkâğıtçılık, yiyip içme, hayallerden vazgeçmeme, tanrıya bugün ki gün için şükretme…

    Farkına varamadan geçen yıllar. Yaşlılık. Torun sevme sefası,  “ben sizin yaşınızdayken…” terminolojisi. Gerçekleşmeyen hayalleri sözcüklerle yaşatmanın yolları, aileye karşı üstlendiğimiz sorumluluk denen kamburun günden güne ağırlaşması. Pişmanlıkların verdiği kalpte ritim bozukluğu, ruhsal sorunların yarattığı uykusuz gecelerin yorgunluğu, acı ve mutsuzlukla uyanılan sabahların mahmurluğu.

    Ve nihai son: teneşirde yatarken kendin için yaşamışçasına, çok mutlu olmuşçasına gülümseyerek verdiğin, senden geriye kalan o son poz.

ABAZANLARIN DİKKATİNE!

Ne zaman duvarımda ya da blogumda cinsel çağrışımlar yapan bir paylaşım yapsam millet, özellikle de erkekler hurra üstüme geliyor. Cinsellik hala tabu olmaktan çıkmamış anlaşılan. İyi de kardeşim sen sevgilinle ya da eşinle abi kardeş gibi mi yaşıyorsun, cinsel ilişkiye girmiyor musun? İkili ilişkilerin(sevgili olma durumu) ve evliliğin temelinde cinsellik yok mu? Bana burada kızarken, kınarken evde eşin 3-4 gün başım ağrıyor bahanesiyle ilişkiye girmediğinde kıyameti koparmaz mısın? Hiçbir şey için değilse bile üremek, çoğalmak, soyumuzu sürdürmek için cinselliğe ihtiyacımız yok mu? Cinsellik insan doğasının bir parçası değil mi? Ağzınıza almaya cesaret edemediğiniz, ben dile getirdiğimde ise beni taşa tuttuğunuz cinsel organlarınız, eliniz, ayağınız, kulağınız ve diğer organlarınız gibi vücudunuzun bir parçası değil mi? Neden onlardan söz etmekten utanıyor ya da utanıyormuş gibi yapıyorsunuz? Eminim ki birçoğunuz cinsellik içeren görüntü gördüğünüzde ya da yazı okuduğunuzda elinizi hemen çüklerinize ( penis diyince daha çok ayıplanıyorum. Çük sanki daha bir masum ifade gibi geldi) götürüp oynamaya başlıyorsunuz. Durum böyle iken neden biri bu konuları konuştuğunda eliniz çükünüzde ona kızıyorsunuz?

Haydi, beyler gerçekçi olalım biraz! Hepiniz de cinselliği konuşmaktan hoşlanıyorsunuz aslında. İki erkek bir araya gelince mutlaka kadınlardan, onlarla nasıl yatıp kalktığınızdan bahsetmiyor musunuz? Cinsel performansınızla hava atmıyor musunuz bir diğerine? Ya da cinsel bir probleminiz olduğunda koştura koştura doktor yolunu tutup bu yetinizi kaybetmekten korkmuyor musunuz?

Duvarımda cinselliği çağrıştıran bir şeyler yazdığımda kem küm eden, özel mesajlardan hakaret eden ya da asılan beyler size diyorum! Duyun beni! O kınadığınız yazılarım var ya, hani blogda yayınladığım “Kendi kendine cinsel hazza ulaşmanın yolları” ve "Soğuk sevişme” baktığımda okunma rekorları kırmış diğer yazılarıma göre. Duvarımda toplumsal içerikli şeyler yazmamı isteyen herifçioğulları aslında girip girip o yazıları okumuş meğerse.

Durum bundan ibaret ve söyleyeceklerim bu kadarla sınırlı olmasa da terbiyem daha fazlasına müsaade etmiyor. Umarım bundan sonra ayağınızı denk alırsınız abazan beyler.  Bu arada tabii ki bu sözlerim bütün erkeklere değil. Zaten kime ne mesaj vermek istediysem sahibi aldı mesajı.

HER ŞEYİN ZAMANI VAR

İncil Vaiz 3’de şöyle der;

“Her Şeyin Zamanı Var
        Her şeyin mevsimi, göklerin altındaki her olayın zamanı vardır.

Doğmanın zamanı var, ölmenin zamanı var.

       Dikmenin zamanı var, sökmenin zamanı var.

Öldürmenin zamanı var, şifa vermenin zamanı var.

      Yıkmanın zamanı var, yapmanın zamanı var.

      Ağlamanın zamanı var, gülmenin zamanı var.

      Yas tutmanın zamanı var, oynamanın zamanı var.

      Taş atmanın zamanı var, taş toplamanın zamanı var.

      Kucaklaşmanın zamanı var, kucaklaşmamanın zamanı var.”

Zaman mıdır bizi değiştiren yoksa biz miyiz zamana şekil veren?

Zaman kavranması en güç şeylerden birisi değil midir? Oldukça değişken, bir su damlası kadar akışkan, yoğun bir sis kadar durağan ve bazen de bir yağmur bulutu gibi patladı patlayacak olan…

Beklediğiniz bir şey varsa geçmek bilmeyen, mutlu ve tasasız yaşadığınızda yanınızdan

koşar adımlarla geçen. Upuzun, sonsuz bir yoldur zaman ve bizim bu yolda yürüyebildiğimiz ise sadece birkaç adımdır. Şanslı olanlar -belki de onlara göre şanssızlık- uzun yaşayanlar birkaç adım daha fazla yürürler bu yolda.

Geçmişin sonsuzluğundan geleceğin sonsuzluğuna uzanır zaman. Çoğumuza göre bu süre içinde yaşadıklarımız kendi elimizdedir, kendimiz şekillendiririz bize verilen zamanı, kimimize göre ise her semavi dinde olduğu gibi kadere teslimiyet vardır. Yaşanan her şey kaderin bir tecellisidir ve önüne geçilemez. Burada kaderden daha önemli olan şey kaderciliktir.  Çünkü kaderci olan kişinin hayatla başa çıkması daha kolaydır. Onlara göre her şey ta başından itibaren belirlenmiştir ve belirlenmiş bir hayatı yaşamak düşer onlara. Yaşadıklarından, yaptıklarından kaderci olmayanlara göre büyük ölçüde sorumluluk duymazlar, kader deyip geçerler.

Bir tarafta kadere inanan insanlar varken diğer tarafta kadere inanmayan anlık kararların ve basit tesadüflerin hayatın akışını nasıl değiştirdiğiyle ilgilenmeyen, günübirlik yaşayan bir sürü insan var. Kimisi tanrıya ve kadere inanıyor ve hayatın akışını sorgulamıyor, diğerleri ise hiçbir şeye inanmıyor ve  hayatın akışında sorgulamaya değecek bir şey olmadığını düşünmeden yaşıyor; o insanlara göre hayatın akışını düzenleyen hiçbir şey yok, her an her şey değişebilir ve buna şaşırmamak gerek.Yani bir taraftan inananlar bir taraftan inançsızlar… Her iki taraf da anlık kararların ve  tesadüflerin hayatlarımız üzerindeki o muazzam  etkisi üzerine düşünmeyi reddediyor.

Peki ya saylarının çok az olduğunu düşündüğüm, benim gibi arada kalmış insanlar? Tam olarak neye inandığının bilincine varmadan bir şeye inanan insanlar?... Kadere inanmakla inanmamak arasındaki o ince çizgide duranların çoğu işte  bu gruptan geliyor ve basit tesedüflerin ve anlık kararların ne kadar çok şeyi değiştirdiğini düşünen insanlar da bu gruptan çıkıyor.

Zaman demiştik değil mi?

Kalabalık bir dünya, karmaşa, katledilen onca insan, yaşanmış ve hala yaşanan onca savaş, yıkılan onca krallık, elden ele dünyayı dolaşan o kirli paralar, yazılmış ve yazılacak olan onca kitap, kırılılmış binlerce kalp, mutlulukla şerefe kaldırılan kadehler, belki bir sahibi bile olmayan mezar taşları, gökyüzüe uzanan ağaçlar, hergün doğup batan güneş,  doğan onca bebek, gömülmüş veya yakılmış onca beden, acı, hüzün ve gözyaşıdır zaman. Birbirini izleyen hiçbir dakikası birbirine benzemez. Bizi şaşırtan, kandıran kendine bağlayandır zaman. Onun değişkenliğinde bazen şaşkınlıkla, bazen kederle, bazen de mutlulukla dönenir dururuz.

Acınılası bir çabadır bizimkisi, varolmak için verdiğimiz bir çaba. Zaman önümüzde çatal dilli bir yılan gibi uzanıp gider ve kimbilir kaç kişi bu acımasız zaman denen yılanın zehriyle ölüp gitmiştir. Zaman bazen de çıkışı olmayan bir labirenttir. Ve biz çıkış yolunu hiç bulamayız. Geçmişimizle gitgide uzaklaşan hatıralar, geleceğimizin belirsizliği ile, bilinçli ya da bilinçsiz zamana sahip çıkmaya çalışırız. Nafile bir çabadır bizimkisi. Zamanı asla kontrol edemeyiz, yaşadıklarımızı da öyle… İşte bu noktada kaderciler kaderin insafına bırakır kendini, kadere inanmayanlar ise önüne çıkan her zorluğu hayatın akışına bırakıp yaşarlar.

Peki ya benim gibiler?

Tam olarak neye inandığının bilincine varmadan bir şeye inanan insanlar?..

Kadere inanmakla inanmamak arasındaki o ince çizgide duranlar, basit tesedüflerin ve anlık kararların ne kadar çok şeyi değiştirdiğini düşünen insanlar?..

Onlar zamana nasıl karşı koyacaklar, nasıl yaşayacaklar zamanı?