Geceleri
korkuyla karşılamak yoktu artık ve tedirgin, yorgun, umutsuz sabahlara uyanmak
geride kalmıştı.
Gözgöze
gelmeden de sevebilmek sır olmaktan çıkmıştı artık. Ne bir aşkı kaybetmeye ne
de yenisini bulmaya gösterilen gayreti göstermiyorduk hiçbirimiz.
Hayatlarımızın
müşkül hikâyelerini değiştik önce, define aramayı çoktan bırakmış birbirimizde
bulduğumuz cevherleri farkına varıyorduk.
İlk
görüşte aşkın büyüsü uzaklaşıyordu tarihimizden, bir yanıp bir sönen deniz
feneri gibi seslerimiz yalnız olmadığımızın sinyallerini veriyordu. Yalnız değildik
artık biz.
Sadece
arkadaş olduğumuzu ezberleyerek unutmaya başladık bazen, bazen dostluğun derin
sularında yüzdük.
Aşina
olmanın çeşitli anlamlarını yaşıyorduk her gece, her gece hasretle bekliyorduk
birbirimizi.
Bir yangında
kurtarılacak ilk’lere sahip olmanın telaşını taşıyordu kalplerimiz.
Onsuz
yapamayacağımız geceler vardı artık, başka kimse ile paylaşamayacağımız
mevzularımız bir de…
Derin
bir sevdanın alışık izlerini taşısa da özlemlerimiz, oturtmuştuk adını; dosttuk biz.
Hayatlarımıza
başka biri girse eksilmeyecek, biri gitse artmayacak bir beraberliğin eşiğinde oturuyorduk
kalp kalbe.
Dışımızda unutulanlar, içimizde unutmak
istediklerimiz, biz hep içiçeydik
Her
gece bizbizeydik
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder