İlk ne zaman büyüdüğümü fark ettim, ilk ne
zaman büyümek zorunda bırakıldım sorulmadı bana.
İlk neye, niçin, kime ağladığım, ilk beyaz ne
zaman düştü saçıma sormadı kimse. İlk ihanete uğradığımda ne hissettiğim, ilk
ne zaman ölmek istediğim. İlk intiharımı neden gerçekleştirdiğim, yoğun bakımda
gözlerimi ilk açtığımda neler söylediğim kimsenin umurunda olmadı hiç. On
parmağım da sorunsuz işlevini görürken, neden tek serçe parmağımla hayata
dokunduğum, yaşamak için tutunduğum hayallere erişemeden neden yok olduğum
kimsenin ilgisini çekmedi. Alkole, sigaraya düşkünlüğüm yadırgandı, kızıldı da
neden içtiğimin kimse farkına varmadı. Gereksiz ne kadar soru varsa soruldu da,
konuşurken sesimin çatallaşması, gözlerimin hep bir noktaya dalması, bunca
olumsuzluğa rağmen neden yüzümde hep bir gülümsemenin olması sorulmadı.
Din, mezhep, memleket, eğitim, aile, iş, çevre, yaş....
Üst mü, alt tabaka mı diye, bizden mi ötekilerden mi diye ayrıştırmak için ehemmiyetsiz ne kadar soru varsa hepsini teker teker sordular.
Ya parasıyla beni ezmek yanımda oldular ya da yoksulluğunu
bende görüp gerçeklerle yüzleşmek istemedikleri için kaçtılar hep.
Ya egoları kucaklarında beni dinlediler ya da salya akıtarak elde etmek istediler.
Ya egoları kucaklarında beni dinlediler ya da salya akıtarak elde etmek istediler.
Ya bizden değilsin diye dışlandım ya da “bu da
bizden” diye yapmacık sevgi gösterisiyle sarılıp sarmalandım.
Bana çayımı ne yöne karıştırdığım sorulmadı. Böylelikle çayı şekersiz içtiğim hiç bilinmedi.
Bana en sevdiğim meyve, en sevdiğim renk, en sevdiğim kitap/yazar, en çok gitmek istediğim ülke, günün en çok hangi saatini sevdiğim, varsa bir idealim sorulsun isterdim.
Doğru cevap için doğru sorular sormak gerekli çünkü.
Bir insanı tanımak doğru sorularla mümkündür ancak, nüans aramakla ve her insan ayrıntılarda gizlidir, verdiği cevaplarda.
Ah, ne yazık ki kimse
kimseyi bulmak istemiyor artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder